ΣΚΛΗΡΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Τι είναι η Σκληροθεραπεία (Ευρυαγγειών και Κιρσών)

Η σκληροθεραπεία (γνωστή και ως μικρο-σκληροθεραπεία) είναι μια ενέσιμη μέθοδος (δηλ. μη χειρουργική), ενδεδειγμένη έως και σήμερα, ως η καλύτερη θεραπεία για τις ευρυαγγείες και τους κιρσούς.

Ως ευρυαγγείες και κιρσοί θεωρούνται οι ανεπαρκείς ενδοδερμικές και υποδόριες φλέβεp(δυσλειτουργικές ή μη λειτουργικές).

Η μέθοδος της σκληροθεραπείας ξεκίνησε να εφαρμόζεται στα μέσα του 19ου αιώνα, εp παρόμοιες προσπάθειες χρονολογούνται αιώνες νωρίτερα. Η ευρύτερη χρήση της μεθόδου ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, εμπεριστατωμένα, με μεγαλύτερη πια ασφάλεια και αποτελεσματικότητα ενώ στα τέλη του 20ου αιώνα προχώρησε περαιτέρω με την εισαγωγή της υπερηχογραφικής παρακολούθησης και καθοδήγησης καθώς και με την παρασκευή σκληρυντικών ουσιών (ουσιών έγχυσης) σε μορφή αφρού.

Εφαρμογή της Σκληροθεραπείας

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, εγχύονται ενέσιμα ειδικές ουσίες (σκληρυντικά) μέσα στp ανεπαρκείς φλέβες, οι οποίες προκαλούν βλάβη (μη αναστρέψιμη μεταβολή) στο εσωτερικό τοίχωμα αυτών.

Αποτελέσματα Σκληροθεραπείας

Το αποτέλεσμα της θεραπείας είναι η φραγή των κατεστραμμένων φλεβών και η μετατροπή τοp σε ινώδεις (σκληρές) χορδές, οι οποίες απορροφούνται φυσικά από το σώμα του ασθενούς σε βάθος χρόνου. Οι ευρυαγγείες ενδέχεται να εξαφανιστούν (ορατά) αμέσως μετά την εφαρμογή της θεραπείας, αυτό ωστόσο αποτελεί μόνο ένδειξη και είναι το πρώτο βήμα στη διαδικασία της διαδοχικής αποδρομής του προβλήματος και της συνολικής εικόνας που εμφανίζει. Συνήθως, η διαδικασία αποδρομής διαρκεί κάποιους μήνες μέχρι την πλήρη εξάλειψη του προβλήματος, περίοδο κατά την οποία δεν ενδείκνυται η επανάληψη εκ νέου συνεδρίας σκληροθεραπείας στο ίδιο σημείο.

Ο συνολικός αριθμός συνεδριών εφαρμογής σκληροθεραπείας που απαιτούνται για την επίτευp του ιδανικού και επιθυμητού αποτελέσματος εξαρτώνται αποκλειστικά από το μέγεθος και το πλήθος των ευρυαγγειών και των φλεβεκτασιών του κάθε ασθενή, ξεχωριστα, καθώς και η ανταπόκρισή του στην ίδια τη θεραπεία.

Αντενδείξεις και επιπλοκές της σκληροθεραπείας

Η σκληροθεραπεία με σύγχρονα σκευάσματα συνήθως εμφανίζει ήπιες και παροδικές επιπλοκέp όπως μελάχρωση του δέρματος (εμφάνιση μια καφέ γραμμής πάνω από την φλέβα που υποβάλλεται στη θεραπεία) ή εμφάνιση πολλών μικροσκοπικών κόκκινων αγγείων στην περιοχή εφαρμογής. Σοβαρές επιπλοκές όπως θρόμβωση, αλλεργική αντίδραση και νευρολογικές διαταραχές θεωρούνται πολύ έως και εξαιρετικά σπάνιες.

Ασθενείς με

• γνωστή αλλεργία στα εκάστοτε σκευάσματα
• με σοβαρή και/ή οξεία συστηματική νόσο
• με έντονη αποστροφή (φοβία) για τις βελόνες

δεν θεωρούνται κατάλληλοι υποψήφιοι για θεραπεία με εφαρμογή σκληροθεραπείας και θα πρέπει να αναζητήσουν εναλλακτικές μεθόδους, με τον θεράποντα ιατρό τους.

Η σωστή εκπαίδευση του υπεύθυνου ιατρού και του ιατρικού προσωπικού, η γνώση των αρχp και των περιορισμών της σκληροθεραπείας και η υψηλή κατάρτιση, μπορούν να περιορίσουν σημαντικά την εμφάνιση ανεπιθύμητων παρενεργειών και να αποτελέσουν την προϋπόθεση επίτευξης του επιθυμητού αποτελέσματος.

Γενικά

Για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού και επιθυμητού αποτελέσματος στην εφαρμογή της μικρο-σκληροθεραπείας, θα πρέπει ο θεράπων ιατρός να καταρτίσει έναν άρτιο στρατηγικό σχεδιασμό, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την συνολική παθοφυσιολογία και ειδικότερα των κάτω άκρων του εκάστοτε ασθενούς, πριν από κάθε θεραπεία.

Η θεραπεία των ευρυαγγειών είναι μια ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία, γιατί το τελικό αποτέλεσμα είναι εμφανισιακό και καλείται να καλύψει υψηλά αισθητικά κριτήρια. Για το λόγο αυτό ο θεράπων ιατρός θα πρέπει να κατέχει άρτια την τεχνική εφαρμογής της θεραπείας και θα πρέπει να έχει προηγηθεί πλήρης ενημέρωση του ασθενούς, επαρκής επεξήγηση των διαδικασιών και ρεαλιστική εικόνα των αποτελεσμάτων, εξειδικευμένα για τον κάθε ασθενή.